خبرهای مهاجرت و تحصیل

گرایش مهاجران به سمت استان های شرقی و غربی کانادا

maritime-provinces

maritime-provinces
ایرانتو: مهاجرت به کانادا پدیده جدیدی نیست. در حال حاضر دست کم هفت میلیون نفر نسل مهاجر وجود دارد که حدود چهار میلیون نفر آنان، طی ۲۰ سال گذشته وارد کشور شده اند.
آنچه اخیرا ، بشدت تغییر کرده است، نحوه توزیع مهاجران در استان ها و مناطق مختلف است.

به نوشته نشریه گلوب اند میل، از سال ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۶، انتاریو، به تنهایی، ۵۴٫۵ درصد کل تازه واردین را بخود جذب می کرد. همزمان استان شرقی، سهمی کمتر از یک درصد  داشته اند. در حالی که مجموع جمعیت آن منطقه که به Maritime provinces مشهور هستند، ۵٫۵ درصد کل جمعیت کانادا بوده است.

ساسکچوان در غرب انتاریو نیز در طول ۱۵ سال گذشته، تنها توانسته بودف ۰٫۶ درصد از مهارجان را بخود جذب کند.

اما در سال های اخیر، اوضاع تغییر کرده و غرب و شرق کانادا، جایگاه ویژه ای برای مهاجران پیدا کرده اند.

بطوریکه در سال ۲۰۱۱، حدود ۲٫۷ درصد از کل مهاجران در استان های شرقی و ۲٫۹ درصد آنها در ساسکچوان سکنی گزیده اند.

از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۱، شمار مهاجران استان جزیره پرنس ادوارد، شش برابر شده است.

طی پنج سال گذشته، نیوبرانزویک، شاهد رشد ۴۲ درصدی مهاجران بوده و نیوفانلند نیز بوضوح ، بر تعداد تازه واردین خود افزوده است.

از یک منظر، گرایش تازه واردین به استان هایی بجز انتاریو، کبک و بریتیش کلمبیا، اجتناب ناپذیر است.

خروج نسل جوان استان های کوچک و حرکت آنها به سمت استان های بزرگ برای یافتن کار و پیشرفت، باعث رشد تعداد سالمندان در آن استان ها شده و بدین ترتیب بازار کار مناسبی برای مهاجران ایجاد گردیده است.

به همین دلیل ، استانی مثل نیوبرانزویک، بدون رشد اشتغال زایی از سال ۲۰۰۷ تاکنون، توانسته است، میزان پذیرش مهاجر خود را از دهه ۱۹۹۰ تاکنون، چهار برابر کند. نیروی کار مهاجر می بایست جایگزین بازنشستگان شوند.

البته وضعیت در آلبرتا و ساسکچوان متقاوت است. آنها بدنبال نیروی کار و متخصص تازه نفس هستند تا پاسخگوی اقتصاد در حال رشدشان باشد.
افزایش تعداد تازه واردین در استان های شرقی ، چالش های دیگری را نیز بدنبال داشته است.

برای یک دهه، هزاران نفر در آن منطقه ، در رقابت با یکدیگر، بدنبال کسب شرایط لازم برای دریافت بیمه بیکاری بوده اند، اما از میزان سابقه کار مورد نیاز، برخوردار نمی شدند. اکنون کارفرمایان، ترجیح می دهند از مهاجران استفاده کنند چون کارکنان محلی، حاضر نیستند همه سال را کار کنند. کارکنان محلی گله مند هستند که سطح حق الزحمه دریافتی آنها ، آنقدر نیست که بخواهند از مستمری مکمل فصلی بیمه بیکاری دل کنده و به کار تمام وقت سالانه روی بیاورند.

برخی از مردم منطقه ، ضمن رد این دیدگاه، معتقدند، بسیاری از مهاجرانی که به استان های کوچک وارد می شوند، از تخصص لازم و مورد ادعای خود برخوردار نیستند و صرفا برای گذراندن ۳ سال اجباری اقامت ، در آن استان های می مانند تا بعدا به استان های بزرگ نقل مکان کنند. بنابراین طبیعیست که حاضر می شوند، با هر نوع سطح درآمدی ، مشغول بکار شوند.

بازگشت به لیست

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید