ایرانتو: خوان خوزه آریزا، یک کارگر مهاجر پرویی پس از طی کردن یک کابوس طولانی اکنون یک قدم با تحقق آرزوهایش فاصله دارد. آریزا که در فوریه ۲۰۱۲ در سانحه ای که منجر به مرگ یازده تن از همراهانش گردید به شدت آسیب دید و خودش هم مدتها تحت معالجه قرار داشت اکنون در راه کسب حق اقامت دائم در کانادا می باشد. او که در حال حاضر برای توانبخشی در تورنتو به سر می برد پس از شنیدن این خبر فقط به گفتن “این خبر خوبی است” اکتفا کرد.
آریزا که در حومه لیما زندگی می کرد به عنوان یک کارگر مزرعه به کانادا آمد و شغل او در این مزرعه واکسینه کردن مرغها بود. او یکی از ۱۳ کارگر مهاجر این مزرعه بود که وان حامل آنها با یک کامیون برخورد کرد و به مرگ یا جراحت شدید همه آنها منجر شد. جراحت آریزا و دو بازمانده دیگر حادثه بسیار شدید بود. یکی از دیگر بازماندگان دچار صدمه مغزی شده و اکنون در یک مرکز مراقبت زندگی می کند. دیگری هم همچنان در بیمارستان بستری می باشد.
آریزا که در این تصادف لگن خاصره اش شکست و دنده ها و دست و زانویش هم به شدت آسیب دیده بود، پس از هفته ها اقامت در بیمارستان بالاخره تصمیم گرفت برای دیدار همسر و پسرش به پرو بازگردد بدون اینکه مطمئن باشد که آیا قادر خواهد بود دوباره به کانادا بیاید یا خیر. طی این مدت برنامه جبران خسارات کارگران ایالت اونتاریو همچنان به پرداخت حقوق او ادامه می داد و قرار هم بود که مخارج درمان او را هم تقبل نماید. اما آریزا می گوید که پس از بازگشت به پرو سطح نازلی از درمان و مراقبت پزشکی مواجه شد.
اینجا بود که آژانس شهروندی و مهاجرت کانادا به آریزا “اجازه اقامت موقت” را اعطا نموده و راه ورود مجدد او به کانادا را باز کرد. البته این اجازه فقط شامل خود او می شد و آریزا مجبور بود که همسر و فرزندش را در پرو جا بگذارد. از آن پس بود که آریزا درگیر نبرد برای کسب اجازه اقامت دائم و انتقال خانواده اش به کانادا گردید، نبردی که مورد حمایت و مساعدت شورای “بیمه و امنیت کاری” اونتاریو هم قرار گرفت. حمایتی که موجبات حیرت جان بارتولومئو وکیل آریزا را فراهم آورد.
ژانت مک لاژلین که استاد دانشگاه ویلفرید لایوریر در واترلو می باشد مورد آریزا را بسیار “غیر معمول” توصیف می کند، چرا که به کسب اجازه اقامت دائم او منجر گردیده است. درصورتیکه تعداد بسیار زیادی از موارد مشابه وجود دارد که مورد توجه رسانه ها واقع نشده است. به قول او “رنج این کارگران در سکوت ادامه دارد. در سطح ملی به آنها هیچ توجهی نمی شود و مراقبتهای پزشکی لازم هم از آنها دریغ می گردد”.
مک لاژلین کوششهایی را برای جلب توجه عمومی به مشکلات این دسته از کارگران مبذول کرده و از جمله سال گذشته گزارشی را در مورد وضعیت شغلی و امنیت کاری آنان آماده و منتشر نمود. او تاکید می کند در عین اینکه کار در مزارع بسیار پر خطر می باشد تعداد کثیری از این آسیب دیدگان از مراجعه به پزشک خودداری می نمایند. او می گوید این وظیفه نهادهای عمومی است که حمایتهای لازم را برای این دسته از کارگران فراهم نمایند.
بهر رو به نظر می رسد سرانجام خوشی در انتظار پرونده آریزا می باشد اما نباید فراموش کرد بهر حال این پرونده یک استثنا می باشد.