صدای آمریکا: روزنامه نگاران و شخصیت های سیاسی آمریکا درباره انتخابات هفتم اسفندماه ایران نظرات گوناگونی بیان کرده اند. در زیر، بخش هایی از اظهارات این افراد را که از نشریات مختلف از جمله واشنگتن تایمز، نیویورک تایمز و گلف نیوز گردآوری شده می خوانید.
جان کری، وزیر امورخارجه آمریکا
بدترین کاری که می‌توانیم بکنیم، این است که در انتخابات ایران دخالت کنیم و از حامیان روحانی حمایت کنیم.
گای تیلور، نویسنده واشنگتن تایمز
در حالی که فعالان سیاسی اپوزیسیون معتقدند با وجود رد صلاحیت های گسترده انتخابات ایران قلابی است، ولی تحلیلگران معتقدند که مساله برای روحانی از اهمیت بالایی برخوردار است و یک مجلس تحت تسلط مخالفان دولت کار را برای او سخت تر خواهد کرد.
توماس اردبرینک، گزارشگر نیویورک تایمز در تهران
با وجود تقویت امید طرفداران اصلاحات در پی به قدرت رسیدن دولت حسن روحانی، فضای سیاسی در ایران همچنان بسته است.
نهال توسی، نویسنده پولیتیکو
دولت باراک اوباما امیدوار است میانه روها در ایران قدرت بگیرند. اما دولت اوباما با این حال می کوشد توجه اش به انتخابات جنبه دخالت در امور داخلی ایران را پیدا نکند.
هومان مجد، تحلیلگر مسائل ایران و نویسنده
هر چقدر هم که نظام ایران غیردموکراتیک باشد، شکی نیست که انتخابات مهم است از این جهت که چه کسی به قدرت می رسد، چه کسی در آن اعمال قدرت می کند و این اعمال قدرت و نفوذ تا چه حد است.
تریتا پارسی رئیس شورای ملی ایرانیان آمریکایی
دو انتخابات پیش رو مهمترین انتخابات غیرریاست جمهوری در ایران دست کم در دو دهه گذشته است. در واقع این دو انتخابات رفراندومی برای روحانی است برای این که آیا او مجلسی کمتر محافظه کار خواهد داشت تا بتواند به اصلاحات بیشتری دست بزند.
آرش کرمی، روزنامه نگار نشریه اینترنتی المانیتور
این انتخابات نه سیاست خارجی ایران را تغییر خواهد داد و نه توافق اتمی را به خطر خواهد انداخت. اما یک مجلس همراه می تواند به وزیران کابینه روحانی امکان دهد تا به جای آن که مدام به مجلس فراخوانده شوند، بر چالش های سخت تر پیش رو تمرکز بیشتری کنند.
کریم سجادپور، کارشناس مسائل ایران در موسسه کارنگی
رد صلاحیت گسترده نامزدهای اصلاح طلب انعکاس این حقیقت است که رهبر و سران سپاه پاسداران توافق اتمی را با انگیزه اقتصادی تایید کردند و نه اشتیاق برای تغییر اصول ایدئولوژیک انقلاب. اگر انتخابات آزاد و عادلانه بود و هر کسی اجازه رقابت داشت، نامزدهای پیشرو با برنامه های بین المللی با اکثریت آرا برنده می شدند.