روزنامه شهروند : « در اوایل دولت اصلاحات هم به اسم خودسر کارهایی انجام می‌دادند که معلوم شد خودسر نبودند و سازماندهی شده بوده و آخر سر هم به ترور ختم شد.»
این اظهارنظر سیدمحمد خاتمی، پس از حمله گروه‌های خاص مسلح به سنگ و کفش، به تیم دیپلمات‌های ایران در فرودگاه مهرآباد، کافی بود تا فریادهای، حامیان این گروه‌های سازمان‌یافته، از هرسو علیه رئیس‌جمهوری دولت اصلاحات بلند شود و برخی از این افراد حتی برای دفاع از هنجارشکنان فرودگاه مهرآباد، از انتساب اتهام ترور به خود خاتمی هم پرهیز نکنند. این‌گونه بود که خاتمی به فاصله چند روز، مجبور شد، مقصود خود را واضح‌تر بیان کند و بگوید: «اینها حرف‌های بیخودی است. کسانی که ناراحت هستند که مردم اصلاحات و اعتدال را به افراط‌گری ترجیح داده‌اند، این حرف‌ها را مطرح می‌کنند. آنها فقط به دنبال جبران شکستی هستند که از مردم خورده‌اند.»
اما هشدارهای خاتمی، خیلی زودتر از آن‌چه انتظار می‌رفت، درحال رسیدن به مرز خطر است و پس از هشدارهای بیلبوردی به تیم مذاکره‌کننده و ترسیم تصاویر شمر و یزید بر مسند مذاکرات و نصب این تصاویر در سطح شهر، حالا نوبت به ارسال پیام‌های تهدیدآمیز رسیده است. پیام‌هایی که این روزها توسط ایمیل‌های گروهی، برای اهالی رسانه و سیاست ارسال می‌شود و روز گذشته، خبرگزاری اصولگرای آریا، متعلق به امیر محبیان، محتوای برخی از آنها را منتشر کرد. پیام‌هایی که متن آنها پر از کنایه به روحانی، دولت تدبیر و امید و البته دیپلمات‌های این دولت بود. سروده‌هایی نظیر «جنگ با دشمن غدّار جگر مي‌خواهد، مرد مي‌خواهد و تدبير دگر مي‌خواهد، با کليد آمده‌اي در وسط معرکه‌ای، که کمي غيرت و شمشير و سپر مي‌خواهد» در کنار دیگر اشعاری که رسما تهدید به انتقام‌گیری از تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای می‌کند و در بخشی از آنها آمده: «ما ز خون شما نمي‌گذريم، شهدا انتقام مي‌گيريم، پاي ميز مذاکره برويد، از شما انتقام مي‌گيريم» حکایت از مقدمه‌سازی برای اقداماتی داشت که از آنها بوی خوشی به مشام نمی‌رسد.
همزمان با ارسال گسترده این ایمیل‌ها، سرمقاله‌نویس روزنامه وطن امروز (متعلق به مهرداد بذرپاش)، که هفته گذشته در سرمقاله‌ای تهدیدآمیز به مناسبت آغاز اجرای توافق ژنو نوشته بود: «برای ما عین آب خوردن بود که کاری می‌کردیم بعضی‌ها به جای مذاکره با حرامیان عالم، دربه‌در دنبال رایزنی با ما می‌گشتند که کف خیابان را رها کنیم تا دولت در شرف تشکیل‌شان اساسا بتواند نفسی بکشد»، دیروز هم در سرمقاله این روزنامه نوشت: «یعنی بچه حزب‌اللهی، این اندازه هم در جمهوری اسلامی حق آزادی بیان ندارد؟! ما انشاءالله سرباز کوچکی برای انقلاب هستیم که در خط مقدم جنگ روزگار، سینه خود را سپر کرده است. ما سرباز انقلابیم، نه سرباز دیپلماسی و سرباز انقلاب باید به خط بزند و حرف را صاف بزند!»
بخش دیگری از پازل تهدید دیپلماسی دولت و حامیان آن را هم روز گذشته، هفته‌نامه ۹دی (متعلق به حمید رسایی) منتشر کرد. این نشریه هم در مقاله‌ای با عنوان «آیا می‌دانید توافق ژنو یعنی چه؟» به تهدید آشکار دولت پرداخت و نوشت:«جنبش دانشجویی مسلمان و انقلابی در سال‌های گذشته نشان داده که اگر بخواهد و به میدان بیاید، با ایجاد موج اجتماعی می‌تواند جلوی خیلی از اقدامات خائنانه را بگیرد. ماجرای سال۸۲ سعدآباد و تشکیل جنبش دفاع از استقلال ایران نمونه بارز آن است. رکود و انفعال کاری را حل نمی‌کند… اگر مردم و دانشجویان بدانند توافق ژنو یعنی چه، قطعا برخورد دیگری خواهند داشت. و این وظیفه ماست که با استفاده از ظرفیت‌های بیشمار خود امکان آگاهی را فراهم کنیم. دانشجویان و تشکل‌های دانشجویی به‌عنوان جریان‌های پیشرو و موذن جامعه نباید اسیر خواب غفلت شوند، چراکه اگر خواب بمانند نماز امت قضا می‌شود. جریان دانشجویی انقلابی اینک با کوله‌باری از تجربه و آزمون و خطا به مرحله‌ای رسیده که همه توقع اقدام انقلابی و عاقلانه و منطقی از او دارند.»