ایرانتو: کاناداییها حق دارند در باره رسوایی هایی که اخیراٌ در “برنامه کارگران موقت خارجی” روی داده خشمگین باشند. اما ما نباید خودمان را گول بزنیم، این برنامه و مدیریت ضعیف آن تنها نتیجه بخشی از به اصطلاح اصلاحات فراگیری می باشد که در سیستم مهاجرت کانادا به عمل آمده، اصلاحاتی که شاید حتی از اول هم نیازی به آن نبود.
کانادا که زمانی سیاستهای مهاجرتی راهگشایانه ای داشت اکنون به سیستمی تمایل پیدا کرده که منافع کارفرمایان را در اولویت قرار می دهد و به مهاجران، نه به عنوان شهروندان آینده کانادا، بلکه به عنوان کارگران ارزان قیمت نگاه می کند. پس از تصویب قانون مهاجرت سال ۱۹۶۷، کانادا مهاجران را بر اساس خصوصیاتی مانند تحصیلات، تجربه کاری و مهارت در زبانهای انگلیسی یا فرانسه انتخاب می کرد. این سیستم امتیازی بخاطر شفافیت آن تمایلات نژادپرستانه ای را که پیش از آن بر سیستم مهاجرتی کشور حاکم بود رفع نمود.و به دلیل ترکیبی از عمل گرایی و مساوات، احترام و اعتباری بین المللی به دست آورده و به عنوانی مدلی برای دیگر کشورها مورد استفاده قرار گرفت.
اگر دولت کنونی به روش فعلی اش ادامه دهد، سیستم امتیازی مهاجرت تا سال ۲۰۱۵ کاملاٌ محو شده و با سیستم “ورود سریع” جایگزین می گردد که ماهیتاٌ بانکی اطلاعاتی است که دولت و شرکتها از آن برای هماهنگ کردن نیروی کار مورد نیاز و انتخاب مهاجران آینده استفاده خواهند کرد. به قول آژانس “شهروندی و مهاجرت کانادا” این سیستم جدید برنامه ای برای انتخاب بهترین کاندیداهای مهاجرت به کانادا بوده نه برای پذیرش کسانی که در اول صف قرار دارند. طنز قضیه در آن است که دولت مهاجران را به عدم رعایت نوبت خود متهم کرده و حق مهاجرت را از کسانی که بیش از همه محتاج حمایت کانادا هستند دریغ می کند.
در قانون سال ۱۹۶۷ کانادا بر اهمیت خانواده تأکید زیادی نهاده و به همین دلیل هر مهاجری حق داشت که اسپانسر همسر، فرزندان نا بالغ، والدین و حتی اجداد خود شود. اما اکنون این سیاست تحت تجدید نظر قرار گرفته و از جمله سن فرزندان نابالغ از ۲۲ سال به ۱۹ سال کاهش یافته است. همچنین دولت اخیراٌ حداقل درآمد لازم مهاجران برای کسب حق اسپانسری را ۳۰ درصد افزایش داده است.
به هر روی این تغییرات همه جانبه و اساسی در سیاستهای مهاجرتی آنچنان با هویت کانادا در آمیخته است که نیاز به یک بحث عمومی و شفاف پیرامون آن احساس می گردد.